نشانه ها وحوادثی که پس از شهادت امام حسین(ع) آشکار گردید.

نشانه ها وحوادثی که پس از شهادت امام حسین(ع) آشکار گردید.

1.سرامام حسین علیه السلام درحالی که بر سر نیزه بود دعا وقرآن می خواند.

مفتاح النجا فی مناقب آل العبا:145؛الخصائص الکبری 2/127؛الکواکب الدرٌیه:57؛إسعاف الراغبین:218؛نورالأبصار:125؛إحقاق الحقٌ11/452-453.

2.امام حسین علیه السلام خون مقدٌسش را به آسمان پرتاب کرد وقطرهای از آن بر زمین باز نیامد.

کفایة الطالب:284؛إحقاق الحقٌ:454.

3.در روز شهادت امام حسین (ع) از آسمان خون بارید ومردم هرچه داشتند خون آلود گردیدواثر خون در لباسها باقی ماند تا هنگام کهنگی آنها واین سرخی که در آسمان به چشم می خورد در روز شهادت حضرتش نمایان شد وقبل از آن دیده نشده بود.

مقتل الحسین2/89؛ذخائرالعقبی:144و145و150.تاریخ دمشق-آن گونه که در منتخب آن است-4/339؛الصواعق المحرقة:116،192؛الخائص الکبری:126؛وسیلة المال:197؛ینابیع المودّة:320،356؛نورلأبصار:123؛الإتحاف بحب الأشراف:12؛تاریخ الإسلام2/349؛تذکرة الخواص:284؛نظم دررالسمطین:220؛إحقاق الحقّ11/458،462.

4.در روز شهادت امام حسین (ع) در دنیا، سنگی برداشته نشد جز آن که خون تازه از زیرش می جوشید.

تذکرة الخواص:284؛نظم درالسمطین:220؛ینابیع المودة:320،356؛تاریخ الاسلام2/349؛کفایةالطالب:295؛الاتحاف بحبّ الاشراف:12؛اسعاف الراغبین:215؛الصواعق المحرقة:116و192؛متاح النجا خطّی؛تفسیرابن کثیر9/162؛إحقاق الحقّ11/462و481،483.

5.چون سر مبارک امام حسین (ع) به دارالاماة آورده شد،دیدند که از دیوارها خون سیلان دارد.

ذخائرالعقبی:144؛تاریخ دمشق-آنگونه که در منتخب آن آمد-4/339الصواعق المحرقة:192؛وسیلة المال:197؛ینابیع المودة:322؛إحقاق الحقّ11/463.

6.در وقت شهادت امام حسین (ع) آسمان سرخ فام گردید،و چند روز چون خون بسته بپائید،وآسمان گوئیا بیمار بود.

المعجم الکبیر:145؛مجمع الزوائد9/196؛الخصائص الکبری2/127؛إحقاق الحقّ11/464.

7.بعد از شهادت امام حسین(ع) تا هفت روز،مردم بعداز گزاردن نماز عصر چون به خورشید می نگریستند از شدٌت سرخی دیوارها را چون جامه ها و چادرهای سرخ می دیدند وستارگان را می نگریستند که به یکدیگر می خورند.

المعجم الکبیر:146؛مجمع الزائد9/197؛تاریخ السلام3482؛سیراعلام النبلإ3/210؛تاریخ الخلفاء:80؛الصواعق المحرقة:192؛اسعاف الراغبین:251؛إحقاق الحقّ11/465-466.

8.بعداز شهادت امام حسین (ع)دو یا سه ماه از بامداد تا غروب آفتاب،مردم می دیدند که گوئیا دیوارها به خون آغشته اند.

تذکرة الخواص:284؛اکامل فی التاریخ3/301؛البدایة و النهایة8/171؛الفصول المهمّة:179؛اخبارالدّول:109؛إحقاق الحقّ11/466-467.

9. بعد از شهادت امام حسین (ع) اطراف آسمان سرخ فام گردید،وآن سرخی،اشک آسمان(درعزای آن حضرت)بود:کاسه ای زرٌین از اموال آن حضرت به یغما رفت که به خاکستر بدل گردید،وناقه ای از اموال او را نحر کرده،کُشتند ودیدند که در گوشت آن اتش بود-گوشتش تلخ بود.

مقتل الحسین2/90؛تاریخ الاسلام2/348؛سیراعلام النبلاء3/311؛تفسیرالقرآن ابن کثیر9/162؛تهذیب التهذیب2/353؛تاریخ دمشق4/339؛المحاسن والمساوی:62تاریخ الخلفاء:80؛إحقاق الحقّ11/467-469.

10.تا شش ماه بعد از شهادت امام حسین (ع) آفاق آسمان سرخ فام بود، وچیزی چون خون در آن پدیدار بود.

تاریخ الاسلام2/348؛سیراعلام النبلاء3/210؛الصواعق المحرقة:192؛مجمع الزوائد9/197؛تاریخ الخلفاء:80؛مفتاح النجا خطّی،ینابیع المودة:322؛اسعاف الراغبین:215؛إحقاق الحقّ11/469-470.

11.پیش ازشهادت امام حسین (ع) هیچ سرخی درآسمان نبود ، وبعد از شهادت ایشان چهارماه هیچ زنی درروم حیض نمیدید مگرآن که به بیماری پیسی گرفتار می گردید،سلطان روم به سلطان عرب نوشت : شما باید پیامبر یا پیامبرزاده ای را کشته باشید.

المعجم الکبیر:146؛مقتل الحسین2/90؛المحاسن والمساوی:62؛تاریخ دمشق4/339؛تاریخ الاسلام3482؛سیراعلام النبلإ3/211؛الصواعق المحرقة:192؛مجمع الزوائد9/197؛منتخب کنزالعمّال،حاشیه مسند1125؛ینابیع المودّة:322و356؛مفتاح النجاخطّی؛إحقاق الحقّ11/471-473.

12.بعد از شهادت امام حسین (ع) سه روز دنیا تیره وتار بود وآنگاه این سرخی نمودار شد، وهیچ کس به پیکر بیجان حضرت دست نزد مگر آنکه آتش گرفت.

تذکرة الخواص:283؛الصواعق المحرقة:192؛نظم دررالسّمطین:220؛مفتاح النجا خطّی؛نورالأبصار:123؛تاریخ دمشق4/339؛إحقاق الحقّ11/474-475.

13.آسمان جز بر دو کس نگریست:یحیی بن زکریّاو امام حسین (ع)،گریه آسمان چنین است که سرخ می شود چونان روغن.

تاریخ دمشق4/339؛کفایة الطالب:289؛سیراعلام النبلاء3/210؛تذکرة الخواص:283؛نظم دررالسةمطین:220؛الصواعق المحرقة:192؛متاح النجاخطّی؛ینابیع المودّة:322نورالأبصار:123؛تفسیرالقرآن ابن کثیر9/162؛إحقاق الحقّ11/476-478.

14.به گاه شهادت امام حسین (ع)آفتاب چنان بگرفت،که درنیمۀ روز اختران به چشم آمده ،نمایان گردیدند،مردم را این گمان آمد که قیامت برپا شده است!!.

المعجم الکبیر:145؛کفایة الطالب:296؛مقتل الحسین2/89؛نظم دررالسّمطین:220؛مجمع الزوائد9/197؛الاتحاف بحبّ الاشراف:12؛اسعاف الراغبین:111؛ینابیع المودّة:321؛إحقاق الحقّ11/479-480.

15. به گاه شهادت امام حسین (ع)آسمان بشدّت تیره وتار شد ودر روز ستارگان نمودار شدند،تا آنجاکه در وقت عصر ستارۀ جوزا،دیده شد،خاک سرخ باریدوهفت شبانه روز آسمان چون قطعۀ خون بسته بنظر می آمد.

تاریخ دمشق4/339؛الصواعق المحرقة:116.

16.درروز شهادت امام حسین (ع) درشام وبیت المقدس سنگی برداشته نشد جزآنکه درزیرش خون تازه یافت شد.

المعجم الکبیر:145ذخائرالعقبی:145؛الانس الجلیل:252؛وسیلة المال:197؛تهذیب التهذیب2/353؛کفایة الطالب:296؛تاریخ الاسلام2/348؛سیراعلام النبلاء3/212؛مقتل الحسین2/89و90؛العقدالفرید2202؛الخصائص الکبری2/126؛مجمع الزوائد9/196؛تاریخ الخلفاء:80؛مفتاح النجا،خطّی؛نورالأبصار:123؛ینابیع المودّة:321؛إسعاف الراغبین:215؛إحقاق الحقّ11/484-488.

17.درروزعاشوراء گنجشکها ازغذا خوردن امتناع ورزیدند.

مقتل الحسین2/91؛إحقاق الحقّ11/490.

18.ازآن تنورکه سر مبارک امام حسین(ع) درآنبود نوربه آسمان برخاست پیرامونشمرغانی سپید ره به پرواز درآمدند.

مقتل الحسین2/101؛الکامل فی التاریخ3/296؛إحقاق الحقّ11/491.

19.چون حسین (ع) به شهادت رسید،کلاغی خود را در خونش انداخت وخود را بدان آغشت و در مدینه بر فراز دیوار خانۀ فاطمه دخت حسین نشست.

مقتل الحسین2/92؛إحقاق الحقّ11/492-493.

20.چون حسین(ع)به شهادت رسید،جمعی بسیارازمردم نوحۀ جنّ رابرآن حضرت شنیدند:

الایا عینُ فَاحتَفلی بِجُهدٍ وَمَن یبکی عَلَی الشُّهَداءِ بَعدی

ای دیده هرچه درتوان داری گریه کن،چه بعدازمن چه کسی بر شهدا می گرید

عَلی رهطٍ تَقوُدُ همُ المَنایا اِلی مُتَحَیِّرٍ فی مُلکِ عَبدٍ

برآن گرده که مرگ آنان را به جای نامعلوم در حکومت عبدی میبرد

أیُّهَا القاتِلُونَ جَهلاً حُسَیناً اَبشِروا بِالعَذابِ وَالتَّنکِیلِ

ای کسانی که حسین را از سرنادانی کشتید،شما را به عذاب کیفر بشارت باد

کُلُّ آَهلِ السَّماءِ یَدعُو عَلَیکُم وَنَبِیُّ مُرسَلٌ وَقَبیلٌ

همه آسمانیان وپیامبران وطوایف شما را نفرین کنند

قَد لُعِنتُم عَلس لَسانِ ابنِ داود وَمُوسی وَصاحِبِ الاِنجیل

حقا که از زبان فرزند داود(سلیمان)وموسی وعیسی بر شما نفرین فرستاده شد

خَیرِ نِساءِ الجِنّ یَبکین شُجیات ویلطمن خدوداً کالدنانیر نقیّات

ویلبسن ثیاب السّود القصیّات

بهترین زنان جنّ سیاهپوش از سرغم می گریند وبر صورتهای زیبایشان سیلی میزنند

* * *

والله ما جئتُکُمُ حَتّی بَصَرتُ بِه بِا لطَّفِ منعفر الخَدَّینِ مُنحَوراً

سوگند به خدا نزدشما نیامدم تا آن که حسین رادرکربلا دیدم که جبین بر خاک می سایید

وَحوله فَتیَةٌ تدمی نُحُورِهُمِ مِثلُ المَصا بیحِ یَغشَونَ الدّ جی نُوراً

در پیرامون جوانانی که خون از گلوهایشان می جهید چونان چراغهایی که تاریکیهاراروشن می نمود

کانَ الحُسین سِراجاً یُستَضاء بِه اللهُ یَعلَمُ اِنّی لم اَقُل زُوراً

حسین چراغ تابانی است که از نورش بهره گیرند،خدا می داند که سخنی باطل نگفتم

ماتَ الحُسینُ غَریب ادار منفرداً ظامیِ الحَشاشة صادی القَلب مَقهوراً

حسین دورازخانه وتنهاشهیدشد،او رادل و وجوداز تشنگی سخت می سوخت

مَسَحَ النَّبِیُّ جَبِینَه فَلَهُ بشریقٌ فِی الخُدُودِ

پیامبر(ص)برچهرۀ تابناکش دست کشیده بود و لذا گونه ای تابناک داشت

اَبَواهُ مِن عَلیا قُرَیش جَدُّهُ خَیرُ الجُدُود

پدرومادرش از طبقه والای قریش ونیاش بهترین نیاکان است

قَتَلُوکَ یَابنَ الرَّسُول فَاَ سکَنُوا نارَ الخُلُد

تو را ای فرزند رسول کشتند وجاودانه در آتش جای گزیدند

عَقَرَت ثَمُود ناقَة فَاستَو صِلوا وَجَرَت سَوانِحُهُم بِغَیرِ الاَسعَدِ

قوم ثمود با پی کردن ناقه ریشه کن شد،واِقبالِ آنان به اِدبار گرائید

فَبَنُو رَسُول اللهِ اَعظَمُ حُرمَةٌ واَجَلُّ مَن امّ الفَصیلِ المُقعد

حرمت آل رسول برتر وبالاتراز ناقۀ صالح است

عَجَباً لَهُم لَمَّا اَتَوا لَم یَمسُخُوا وَ اللهُ یُملی لِلطّغاةِ الجُهَّدِ

شگفتا که با کشتن فرزند پیامبر مسخ نشدندوخدا به طاغیان مهلت می دهد

العجم الکبیر:147؛ذخائرالعقبی:150؛تاریخ الاسلام2/349؛اسماءالجال2/141؛سیراعلام النبلاء3/214؛آکام الرجان:147؛نظم دررالسمطین:217و223و224؛الإصابة1/334؛مجمع الزوائد9/199؛البدایة والنهایة2316،8/197و200؛تاریخ الخلفاء:80؛الصواعق المحرقة:194؛وسیلة المال:197؛متاح النجا:144؛ینابیع المودّة:320،323،351،352؛الشرف الموبد:68کفایة الطالب:294و295؛المقتل2/95؛التذکرة:279و280؛تاریخ ابن عسا کر4/341؛الخصائص الکبری2/126و127؛محاضرات الابرار2/160؛تاریخ الامم والملوک4/357؛الکامل فی التاریخ3/301؛التهذیب2/353؛البدءوالتاریخ6/10؛اخبارالدول:109؛نورالقبس المختصرمن المقتبس:263؛تاج العروس3/196؛إحقاق الحق11/570-589.

21.بعداز شهادت امام حسین(ع)بر سنگی این نوشته به دست آمد:

لاُبدّان تردالقِیَامة فاطمة وَقَمیصُهابِدَمِ الحُسَینِ ملطّخ

ناگزیر باید فاطمه((ص))با پیراهن آغشته بهخون حسین به قیامت وارد شود

وَیلٌ لِمَن شُفَعاؤه خصماؤه وَالصّور فِی یَومِ القِیا مَةِ یَنفَخُ

وای بر آن کس که به گاه قیامت ودمیدن درصور شفیعانش دشمنانش باشند

التذکرة:284؛نظم دررالسّمطین:219؛ینا بیع المدّة؛إحقاق الحقّ11/569

22.بر دیوار دَیری مکتوب بود:

اَترجُو أمّة قَتَلوا حُسَیناً شفاعَة جَدِّه یَومَ الحِسابِ

آیا امتّی که حسین را کشتند شفاعت جدّش درروز حساب را امید می برند

ازراهب پیرامون شعر ونویسنده اش پرسیدند،او گفت:پانصد سال قبل از بعثت پیامبرتان این شعر در آنجا نوشته شده بود.

تاریخ الاسلام والرجال:386؛الاخبار الطوال:109؛حیاة الحیوان1/60؛نورالأبصار:122؛کفایة الطالب:290؛إحقاق الحقّ11/567-568.

23.مردی از اهالی نجران حفره ای کندودر آن لوحی از طلا رایافت که بر ان مکتوب بود:

اَترجُو أمّة قَتَلوا حُسَیناً شفاعَة جَدِّه یَومَ الحِسابِ

آیا امتّی که حسین را کشتند شفاعت جدّش درروز حساب را امید می برند

24.دیواری شکافته شدوکَفی نمایان گردید وبر آن باخون مکتوب بود:

اَترجُو أمّة قَتَلوا حُسَیناً شفاعَة جَدِّه یَومَ الحِسابِ

آیا امتّی که حسین را کشتند شفاعت جدّش درروز حساب را امید می برند

تاریخ الخمیس2/299؛إحقاق الحقّ11/567.

25.بعداز شهادت امام حسین (ع)وبریدن سر مبارکش،در منزل اول که برای نوشیدن شراب نشستند،کفی ودستی از دیواربیرون آمده وبا قلمی آهنین با خون نوشت:

اَترجُو أمّة قَتَلوا حُسَیناً شفاعَة جَدِّه یَومَ الحِسابِ

آیا امتّی که حسین را کشتند شفاعت جدّش درروز حساب را امید می برند

المعجم الکبیر:147؛ذخائر العقبی:144؛مقتل الحسین2/93؛محاضر الابرار:2/160؛کفایة الطّالب:291؛تاریخ دمشق4/342؛تاریخ الاسلام3/13؛جمع الزوائد:9/199؛البدایة والنهایة8/200؛الصواعق المحرقه:116؛الخصائص الکبری2/127؛الطبقات الکبری1/23؛مجمع الفوائد2/217؛وسیلة المال:197؛العرائس الواضحة:190؛اسعف الراغبین:217؛ینابیع المودّة:230و351؛جالیة الکدر:198؛إحقاق الحقّ11/561-565.

26.برسنگی که تارخ کتابش به هزار سال قبل از بعثت می رسید نگاشته شده بود:((دریکی از کلیسا های روم یاششصد سال پیش از بعثت چنین مکتوب بود)):

اَترجُو أمّة قَتَلوا حُسَیناً شفاعَة جَدِّه یَومَ الحِسابِ

آیا امتّی که حسین را کشتند شفاعت جدّش درروز حساب را امید می برند

المعجم الکبیر:147؛مقتل الحسین2/93؛کفایة الطالب:290؛البدایة و النهایة8/200؛مجمع الزوائد9/199؛تاریخ دمشق4/342؛التذکرة:283؛نظم دررالسّمطین:291؛ماثر الانافة فی معالم الخلافة:117؛ینا بیع المودة:331؛مختصرتذکرة القرطبی:194؛احقاق الحق11/557-560.

27.یکی از سپاهیانِ ابن زیاد در کربلا را پیامبر(ص)در خواب از خون حسین درچشمش کشید که کور شد.

نورالأبصار:123؛الصواعق المحرقة117و194؛اسعاف الراغبین:192؛التذکرة:291؛مقتل الحسین2/104؛رشفة الصادی:291؛ینابیع المودة:330؛إحقاق الحق:11/552-555.

28.ابورجاء گوید:علی واهل بیت راناسزانگوئید،همانا مردی از بنی الهجیم(همسایه ای ازبلهجیم)به کوفه آمدو گفت:آیا این فسق فرزند فاسق را نمی بینید که خدا اورا کشت!!!ومنظورش حسین بن علی(ع) بود وخدای اورا با سپیدی در سیاهی چشمش کیفر داد واو نابینا گردانید.

المناقب احمدبن حنبل(خطّی)؛المعجم الکبیر:145؛تاریخ دمشق4/430؛کفایة الطالب:296؛الصواعق المحرقة:194؛مجمع الزوائد9/196؛اخبار الدّول:109؛المختار:22؛تهذیب2/353؛سیراعلام النباء:2113؛تاریخ الاسلام2/348؛نظم دررالسّمطین:220؛مفتاح النجا:151؛رشفة الصادی:63؛ینابیع المودة:220؛وسیلة المال:197؛احقاق الحق11/547-550.

29.ازکشندگان حسین(ع)کسی بجا نماندمگر آن که به کیفری در دنیا چون کشته شدن؛یاکوری،یاسیه رویی،یازوال قدرت وسلطنت درمدتیکوتاه گرفتارشد.

التذکرة:290؛نورالأبصار:123؛اسعاف الراغبین:192؛ینابیع المودة:322؛إحقاق الحقّ11/513.

30.مردی که بین امام حسین(ع)وآب حائل شده بود وامام با جملۀ:((خدایا تشنه کامش فرما،خدایا تشنه اش دار))،نفرین کرد،به حرارت در شکم وبرودت در پشت مبتلا گردید وهمچنان فریاد می کشید تا آن که شکمش چون شتر شکافته شد.

مقتل الحسین2/91؛ذخائرالعقبی:144؛الصواعق المحرقة:195؛مجایی العوة:38؛إحقاق الحقّ11/514-515.

31.آنگاه که مردی به حسین(ع)گفت:به آتش بشارتت باد،امام وی را نفرین کردوگفت:پروردگارا به آتش دراندازش،اسب آن مردبه جنبش درآمدودر خندقی در افتادوپای اودر رکاب گیر کردوسرازیر شد واسب رم کردوسرِآن نگون بخت را آن قدربهزکین وسنگ و درخت کوفت تا هلاک گردید.

تاریخ الأمم و الملوک4/327؛المعجم الکبیر:146؛مقتل الحسین2/94؛ذخائر العقبی:144؛الکامل فی التاریخ2893؛کفایة الطالب:287؛وسیلة المال:197؛ینابیع المودة:342؛إحقاق الحق:11/516-519.

32.چون آبرا از حسین(ع)دریغ داشتند،مردی به امام گفت:آب را بنگر چون دل آسمان است وتو قطره ای ازآن نخواهی چشید تا از عطش از پای درآیی،امام گفت:خدایا وی رابا عطش هلاک فرما،اوهرچه آب می نوشید سیراب نمی شدتا هلاک گردید.

الصواعق المحّرقة:195؛إحقاق الحقّ11/520.

33.اسخاصی که حسین(ع)را از آب بازداشتند با نفرین امام باتشنگی هلاک گردیدند.

34.کورشدن وسقوط دست وپای مردی که میخ واست بند شلوار امام حسین(ع)را درآورد واین پس اززمانی بود که فاطمه(ص)را در خوابدیدوحضرت اورا نفرین کرد.

35.قطع شدن دست وپای مردی از آرنج که عمامۀ امام حسین(ع)راربوده بود،اوهمواره با فقرونگون بختی زیست تا هلاک شد.

36.زائل شدن عقل وبسته شدن زبان مردی که می خواست بگوید:من قاتل حسین ام.

البدایة و النهایة8/174؛ینابیع المودة:348؛مقتل الحسین:2/34-94-103؛تاریخ دمشق4/340؛الکامل فی التاریخ3/283؛المعجم الکبیر:146؛ذخائر العقبی:144؛کفایة الطالب:287؛وسیلة المال:196؛إحقاق الحق:11/522-525-528و530.

37.کسی که شلوار امام حسین(ع)را ربود زمینگیر،وآن که عمامه اش رابرد مجذوم وآن که زره اش رابرد دیوانه گردید،غباری سخت وتیره باباد سرخ در فضا برخاست که چیزی دیده نمی شد تا آن جا که مردم گمان بردند عذاب بر آنان نازل شد.

مقتل الحسین2/37؛إحقاق الحقّ11/526.

38.آنگاه که سرمبارک حسین(ع)نزدیزید برده وپیشِ رویش نهاده شد،کفِ دستی از دیوار بدر آمدوروی آن چنین نگاشت:

اَترجُو أمّة قَتَلوا حُسَیناً شفاعَة جَدِّه یَومَ الحِسابِ

آیا امتّی که حسین را کشتند شفاعت جدّش درروز حساب را امید می برند

غررالخصائص الواضحة:276؛إحقاق الحق11/546.

39.چون سرِ منحوس ابن زیاد ویارانش نزد مختار انداخته شد،ماری در بین سرها نمودار شد و از همه سرها گذشت تا ان که دردهان ابن زیاد وازسوراخ بینی وی بیرون شد،وازسوراخ بینی او داخلِ سرواز دهانش بدر امد واین کار را تکرار می کرد،ومردم می گفتند:عبیدالله ابن زیاد ویارانش در دنیا وآخرت خائب و خاسروزیانکار شدند تا انکه ضجّۀ ایشان از گریه بر حسین وفرزندان ویارانش برخاست.

صحیح التررمذی13/97؛مقتل الحسین2/84؛اسدالغابة2/22؛المعجم الکبیر145؛ذخائرالعقبی128؛سیراعلام النبلاء3/359؛مختصرتذکرة القرطبی:192؛جامع الاصول10/25؛الصواعق المحرقة:196؛نظم دررالسّمطین:220؛عمدة القاری16/241؛ینابیع المودة:321؛إسعاف الراغبین:185؛نورالأبصار:126؛إحقاق الحق11/542-545.

40.حرمله به زشت ترین وسیاهترین چهره درآمد،وشبی بر وی نگذشت مگر آنکه وی را در میان آتش شعله ور فرو می افکندند.

التذکرة:291؛ینابیع المودة:330؛اسعاف الرّاغبین:192؛نورالأبصار:123؛إحقاق الحق:11/531-532.

41.مردی گفت:هیچ کس برقتل امام حسین (ع)یاری ننمودمگرآن که قبل ازمرگ به بلایی گرفتارآمد.دراین هنگام پیری سالخورده گفت:من در کربلا (جزء سپاه کفر) بودم،وتااین ساعت باحادثه ای ناروابرنخوردم،درهمان آن چراغ خاموش شد،پیرمردبرای تعمیرچراغ برخاست ودرحین تعمیر،آتش اورافرا گرفت،واو به سوی فرات دوید وخودرادرآ<

نظرات شما عزیزان:

ابزار چت روم

چت روم

روستای آزران

قالب وبلاگ